To nie przyjaciele, tylko wrogowie, uczą nas życia

Zauważyłam, że wczorajsza pierwsza część historii cieszyła się zainteresowaniem. Tak więc już za chwilę dalszy ciąg. Ale przedtem coś co zawsze powinno gościć na tym blogu - stylizacja. Dzisiaj bardzo pomieszana - styl klasycznej chłopczycy sprawdził się idealnie w dziewczęcych kolorach i dodatkiem klasycznych szpilek, przez co, według mnie, wszystko wygląda cudownie. Co o niej myślicie? :]

| top - LE♥ | torebka - HB Weekly | spodnie - V.Orchid | szpilki - Riviera | czapka - Fudge |

Podchodzę do nich. Niby jest normalnie. Idę, pewna siebie, nie myślę o tym co robię. Kazali mi - idę. Grzecznie pytam: - Mogę prosić o zwrot zegarków? Byli całkiem nawaleni, sami rozumiecie jak to jest przy barze, latem po 21. Zaczęli się śmiać. Ciągle mówili, że oni też by chcieli o coś poprosić, ale lepiej się nie będą odzywać, bo to nie dla dzieci takich jak ja. Słuchajcie, nagle słyszę - ktoś się wydziera. Że mają oddać mi zegarki i, delikatnie mówiąc, spadać. Chłopak, który to mówił był może kilka lat starszy i stał obok tamtych gości. Nie wiem czemu, tamci go posłuchali, i żeby tego było mało, tamten im powiedział, że mają przeprosić dziewczynę (mnie). Wyobraźcie sobie sytuację - ja, prawie 22, basen, wulgarne towarzystwo i nagle chłopak jak z kosmosu, który mnie broni. Wzięłam te zegarki, podziękowałam tamtemu, poszłam do kasy zamknąć zegarki w szafce. Wyszłam, zamknęłam, idę chodnikiem, ktoś do mnie podbiega. Nie widziałam kto to. Wiedziałam tylko, że próbuje wydrzeć mi torebkę. Broniłam się, ale zaczął wykręcać mi nadgarstek. Odpuściłam. Torebka odeszła w siną dal razem z zapłatą za cały dzień i mp3. Dobrze, że telefon miałam w kieszeni.

Historia w zasadzie wyszła mi na 3 posty, więc już jutro ostatnia część. Mam do Was jeszcze pytanie. Akurat ta powyższa jest prawdziwa, ale ja tak strasznie lubię pisać, że mogę dla Was publikować to co wymyślę, chcecie? :] Napiszcie w komentarzach opinie.

~Sonia